ၾကက္ကေလးနဲ႔ ဘဲကေလး

ၾကင္ဦးစ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ညေနစာ ထမင္းစာျပီးတဲ့အခါ သာယာလပတဲ့့ ေႏြရာသီညေနခင္းေလးတစ္ခုတြင္ ေတာထဲကုိ အတူတကြလမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ ဟုိး အေ၀းက ‘‘--ကြက္-ခ္-ကြက္-ခ္’’ ဆုိတဲ့ အသံတစ္ခုကုိ မၾကားမီအခ်ိန္တုန္းက ႏွစ္ေယာက္သားအတူရွိေနခြင့္ရတဲ့ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာ အခ်ိန္ ေလးကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားၾကတာေပ့ါ။

‘‘-နားေထာင္ပါဦး--ဒါဟာ ၾကက္ကေလး (ဒီအသံဟာ ၾကက္ကေလး အသံ) ျဖစ္ရမယ္- ‘‘လုိ႔ ဇနီးသည္က ေျပာလုိက္တယ္။

‘‘-မဟုတ္ဘူး၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ ဒါဟာ ဘဲေလးပဲ ျဖစ္ရမယ္-‘‘-လုိ႔ ခင္ပြန္းသည္က ေျပာျပန္တယ္။

‘‘-အာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါဟာ ၾကက္ကေလးဆုိတာ တုိ႔ေသခ်ာသိပါတယ္-‘‘လုိ႔ ဇနီးသည္က ဆုိျပန္တယ္။

‘‘မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး၊ ၾကက္ေတြက -ေကာ့-ခ္-ေဒါ၀္ လ္-ဒူး၀္-လုိ႔ပဲ ေအာ္သြားတာ၊ ဘဲေတြက-ကြက္-ခ္-ကြက္-ခ္‘‘ ဆုိျပီးေတာ့ ေအာ္သြားတာပါကြာ။ ဒါဟာ ဘဲတစ္ေကာင္ပါ၊ အခ်စ္ေလးရာဆုိျပီး‘‘ အမ်ိဳးသားက က်ိန္းစပ္စပ္ဟန္ေလးနဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။

‘‘-ကြက္-ခ္-ကြက္-ခ္-‘‘ ဆုိျပီး အသံက ထပ္ထြက္လာျပန္ေရာ။

‘‘-ေဟာ၊ ေတြ႔လား၊ ဒါဟာ ဘဲပဲေပ့ါကြာ-‘‘ လုိ႔ သူက ဆုိလာျပန္တယ္။

‘‘မဟုတ္ပါဘူးဆုိေန--ေမာင္ကလဲ၊ ဒါဟာ ၾကက္ပါဆုိ၊ သူမ်ားက အေကာင္းေျပာေနတာေနာ္-‘‘လုိ႔ အမ်ိဳးသမီးက ဖေနာင့္ေဆာင့္ျပီးေတာ့ ေျပာလာျပန္တယ္။

‘‘-နားေထာင္စမ္းပါဦး မိန္းမရာ။ ဒါ--ဟာ-- တကယ့္ကုိ--ဘဲ---ကြ၊ --ဘဲ--။ မင္း- သိ္ရဲ့လား-‘‘လို႔ အမ်ိဴးသားက ေဒါသတၾကီး ေျပာလုိက္ေတာ့တယ္။

‘‘-ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ၾကက္ပဲကြာ-‘‘လုိ႔ သူ႔မိန္းမက ျပန္ကန္႕ကြက္ျပန္တယ္။

‘‘ဟ-အဲဒါ ဘဲေလကြာ၊ ဘဲ၊ မင္း--မင္း----‘‘

ျပီးေတာ့-ကြက္--ခ္--ကြက္--ခ္-လုိ႕အသံက ထပ္ထြက္လာတယ္၊ သူ မေျပာသင့္တဲ့ဟာကုိ မေျပာမိခင္မွာ---

မိန္းမျဖစ္သူက မ်က္ရဲေတြ၀ဲျပီးေတာ့‘‘-ဒါေပမယ့္--အဲဒါ ၾကက္ပဲကြာ-‘‘တဲ့။

ခင္ပြန္းသည္က မ်က္ရည္ေတြ တလိပ္လိပ္တက္လာေနတဲ့ သူ႔မိန္းမရဲ့ မ်က္၀န္းေလးကုိ ေတြ႔သြားတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူက သူ႔မိန္းမကုိ ဘာလုိ႔ သူလက္ထပ္ယူထားခဲ့လဲဆုိတဲ့အေၾကာင္းရင္းကုိ ျပန္သတိရသြား တာေပ့ါ။ သူမ်က္ႏွာထားေတြ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားျပီး ျငင္သာစြာ ေျပာလုိက္တယ္-‘‘-ေမာင္ ေတာင္းပါတယ္၊ အခ်စ္ေလးရယ္--ေဆာ္ရီးပါကြာ၊ အခ်စ္ေလး မွန္တယ္လုိ႔ပဲ ေမာင္ထင္ပါတယ္။ အဲဒါ ၾကက္ကေလး တစ္ေကာင္ပါပဲ ‘‘ ။

‘‘-ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ခ်စ္ရတဲ့ ေမာင္ရယ္-‘‘ လုိ႔ သူ႕မိန္းမက သူ႔ရဲ့လက္ေလးေတြကုိ ဖ်စ္ညွစ္ရင္း ဆုိလာတယ္။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ လက္ဆက္ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ‘‘-ကြက္--ခ္-ကြက္-ခ္‘‘ဆုိတဲ့ အသံက ေတာအုပ္တစ္ခုလုံးကုိ ျဖတ္သန္းကာသြားပါေလရဲ့။

ဒီပုံျပင္ေလးရဲ့ အဓိကအခ်က္ကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ ေနာက္ဆုံးမွာ သေဘာေပါက္သြားတာက --အဲဒါဟာ ၾကက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘဲျဖစ္ျဖစ္- ဘယ္သူဂရုစုိက္မွာလဲ--။ ပုိမုိအေရးၾကီးတာက သူတုိ႔ႏွစ္ဦးရဲ့ သဟဇာတျဖစ္ဖုိ႔၊ ႏွစ္ဦးသား ေႏြရာသီညေနခင္းေလးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ဖုိ႔ပါပဲ။

ဘာမွ အေရးမၾကီးတဲ့ကိစၥရပ္ေတြေၾကာင့္ ျပိဳကြဲသြားတဲ့အိမ္ေထာင္သည္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္မ်ားေနျပီလဲ။ ကြာရွင္းျပတ္စဲသြားသူေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကမ်ား--ၾကက္ သုိ႔မဟုတ္ ဘဲ ကိစၥကုိ ကုိးကားေျဖရွင္း ၾကသလဲ။

ဒီပုံျပင္ေလးကုိ က်ဳပ္တုိ႔သေဘာေပါက္တယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ့ ဦးစားေပးရမည့္ကိစၥေတြကုိ က်ဴပ္တုိ႔ သတိရ ၾကမွာပါ။ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ အဲဒီၾကက္ကေလးလား ဘဲကေလးလားဆုိတာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ မွန္ကန္မႈထက္ ပုိမုိအေရးၾကီးလွပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တုိ႔ မွန္တယ္၊ ေနာက္မွ က်ဴပ္တုိ႔မွားသြားတယ္ဆုိတာ သိရွိလုိက္ရတာေတြကုိ က်ဴပ္တုိ႔ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္မ်ား လုံး၀၊ ေသေသခ်ာခ်ာ၊ အခုိင္အမာ ယုံၾကည္ဖူး ၾကျပီလဲ။ ဘယ္သူ သိႏုိင္မလဲေနာ္။ ဒါဟာ မ်ိဳးဗီဇအလုိက္ အထူးျပဳ(မြမ္းမံ)ခံထားရတဲ့ ဘဲသံေပါက္တဲ့ ၾကက္ကေလးတစ္ေကာင္းပဲျဖစ္မွာေပ့ါ !

မူရင္း--The Chicken and the Duck told by Ajahn Chah of Thailand, written by Ajahn Brahm