ေနာင္ေလးေတြ ရခဲ့ရင္

က်ဳပ္တုိ႔ ေနာင္တေကာင္းေလးေတြ ရဖုိ႔ မလုိအပ္ေတာ့ဘူးလား။ ေနာင္တဆုိမွ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ၇ွိပါ့မလားဟု ေတြးေတာဖြယ္လည္းရွိႏုိင္၏။ သုိ႔ေသာ္ ေနာင္တေကာင္းေတြလည္း ရွိသည္သာ။

ေနာင္တဆုိတာ မေကာင္းဘူးတဲ့။ ေနာင္တမရေအာင္ေနတဲ့--လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ပဲ ေနာင္တဆုိတာ အျမဲတမ္းမေကာင္းဘူးလား။
ေကာင္းတဲ့ ေနာင္တေတြေကာ လုံး၀ မရွိေတာ့ဘူးလား။

မရသင့္တဲ့ ေနာင္တ၊ ရသင့္တဲ့ ေနာင္တဆုိၿပီး သရုပ္ကြဲ၇န္လည္း သတိျပဳသင့္တယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ အေတြးမွား၊ အဆုိမွား၊ အျပဳမွားေတြကုိ ျပဳလုပ္မိရင္ ေနာင္တရသင့္တယ္။ ေနာင္တရကာ ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏။

ဘ၀သံသရာမွာ က်င္လည္ရမႈ..ေမြးျခင္း၊ အုိျခင္း၊နာျခင္း၊ ေသျခင္းေဘးဆင္းရဲတုိ႔ကုိ ေနာင္တရသင့္တယ္။
ေလာဘ တဏွာနဲ႔ ေဒါသေတြ၊။ ေမာဟေတြကုိ ထပ္တလဲလဲ အားသစ္ေလာင္းေပးေနမိတဲ့ ဒီအေတြးအေခၚ ၊ အေျပာအဆုိ၊ အျပဳအမူမ်ိဳးကုိ စက္ဆုတ္သင့္တယ္၊ ေနာင္တသံေ၀ဂယူသင့္တယ္။

အကုသုိလ္ေတြ မလုပ္ဘဲ ကုသိုလ္ေတြအျပတ္အားထုတ္ဖုိ႔ အားခဲရင္း ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာကင္းမဲ့ကာ ေနထုိင္ရွင္သန္ခဲ့ေသာ ေန႔၊လ၊ ႏွစ္ရက္ေတြအတြက္ ေနာင္တသံေ၀ဂ ယူသင့္တယ္။ ကုသုိလ္မဲ့ရွင္သန္မႈေတြကုိ ေနာင္တယူရင္း ကုသုိလ္ျပန္လုပ္သင့္တယ္။ သံေ၀ဂဆုိတာ ယူသင့္တယ္ေလ။

ေနာင္တသံေ၀ဂေတြ ပြားမ်ားရင္း ဒီခႏၵာအတၱေဘာကုိ ၿငီးေငြ႔တဲ့ သံသရာမွလြတ္လုိတဲ့ သံေ၀ဂဥာဏ္ေလး ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္။

ေနာင္တေတြနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႔ရင္း အမွားေနာင္တေတြ မစုိက္ပ်ိဳးဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္တယ္။
ေနာင္တေတြကုိ ဖယ္ခြါဖုိ႔ ၾကိဳးစားရင္း ေနာင္တမီးေတြကုိ ထပ္တလဲလဲေမႊးထားေနမိၿပီလားဟုေတြးမိရင္း ရင္ေမာရတယ္။

ေကာင္းတဲ့ေနာင္တသံေ၀ဂကုိပြားမ်ားအားထုတ္ရင္း ေနာင္တကင္းရာကုိ ေရာက္ႏုိင္ရာ၏။
ေနာင္တကင္းရာကုိ ေ၇ာက္ဖုိ႔ ေနာင္တေကာင္းေတြရတတ္ဖုိ႔လည္း လုိအပ္သည္။

ေနာင္တေတြကုိ သင္ခန္းစာယူကာ သံေ၀ဂအျဖစ္မေျပာင္းလဲႏုိင္ေသး သမွ် ေတာ့ ေနာင္တေလွာင္အိမ္ ထဲမွာ ေနာင္တစရာေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနရဦးမည္။
ေနာင္တဆုိးေတြကုိ သံေ၀ဂအျဖစ္ေျပာင္းလဲကာ ေနာင္တကင္းရာ သုိ႔ ေရာက္ႏုိင္ေအာင္ ေနာင္တေလွာင္ခ်ိဳက္ထဲက စဥ္းစားရင္း ၾကိဳးစားေနမိတယ္။ ေနာင္တေလးေတြရခဲ့ရင္ ေကာင္ေသာ ေနာင္တျဖစ္ပါေစ။ ။

က်ဳပ္မာနႀကီးေနသည္ သုိ႔ေသာ္

က်ဳပ္မာနၾကီးသည္၊ လူသားသည္ ဘ၀မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ ဘယ္ကိစၥအတြက္ကုိေသာ္မွ  မာနမၾကီးသင့္ဘူးလားဟုဆုိလွ်င္ မည္သုိ႔ အေျဖထုတ္သင့္သနည္း။

မာနဟူသည္ ေနရာတုိင္းတြင္ ဆုပ္ကုိင္ထားသင့္ေသာ အရာမဟုတ္ေခ်။ အေၾကာင္းမွာ မာနဟူသည္ ရလဒ္ေကာင္းကုိ မေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ဟု မွတ္ရာ၏။

သုိ႔ေသာ္ မိမိကုိယ္က်င့္သီလ၊ စာရိတၱမ႑ိဳင္မ်ား အတြက္၊ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာႏွင့္ ႏုိင္ငံအတြက္ေတာ့ ထုိက္သင့္ေသာ မာန၇ွိရမည္ဟုလည္း ယူဆၾကျပန္သည္။
သူေတာ္စင္အဆင့္မေ၇ာက္ေသးေသာ လူသားအၾကမ္းထည္တစ္ခုသည္ မာနႏွင့္ကင္း၍ ရပ္တည္ႏုိင္မႈ အမွန္တကယ္ေကာ ရွိပါ့မလားဟု ေတြးေတာဖြယ္လည္းျဖစ္၏။ အေျဖမွာ မရႏုိင္ ၊ မျဖစ္ႏုိင္ဟု ဆုိရမည္။

မိမိအရည္အခ်င္းႏွင့္ မထုိက္တန္ေသာ အခြင့္အေ၇းအတြက္ ကိုယ့္က်င့္စာရိတၱ မာနခ်တာ..မာနမ၇ွိတာ မျဖစ္သင့္ေပ။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အမ်ားကုိ ခုတုံးလုပ္ဖုိ႔ ကုိယ့္မွာ မာနမ၇ွိသည့္အသြင္ ဟန္ေဆာင္ ေကာက္က်စ္ျခင္းကား မေကာင္းလွ၊ မသင့္ေတာ္ေခ်။

မဟုတ္တာ မၾကံဖုိ႔၊ မေျပာဖုိ႔၊ မလုပ္ဖုိ႔၊ ဟုတ္မွန္တာေျပာဆုိ ၇ပ္တည္ဖုိ႔ မာနသတၱိေမြးရမည္။ မာနကုိ တန္ဖုိးျဖင့္ သုံးသပ္ေစ့ငုမိသည့္သေဘာကုိဆုိလုိသည္။
ကၽြန္စိတ္ေပါက္ေသာ အခါ ကို္ယ္က်င့္မာနမ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သခင္စိတ္ေပါက္ကာ သခင္မာနထားသင့္သည္။ သုိ႔ေေသာ္ အ၇ပ္ထဲက နားလည္သည့္ တစ္ေလာကလုံး လူမထင္တဲ့ မာနမ်ိဳးေတာ့ လုံး၀ မထားသင့္ေပ။

သုိ႔ဆုိလွ်င္ မာနကုိ မည္သုိ႔နားလည္ႏိုင္မည္နည္။ မာနမွာဖြင့္ဆုိခ်က္ မ်ားစြာရွိပါသလား။ မာနကုိ သ၇ုပ္ကြဲဖုိ႔ေတာ့လုိမည္။ အရာရာသည္ ဖြင့္ဆုိခ်က္အရ သရုပ္သကန္မ်ားလည္း ကြဲျပားသြားျပီေလာ့ဟုလည္း စဥ္းစားဖြယ္။ မည္သို႔ဆုိေစ...

မာနသည္
၁။ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးတြယ္တာျခင္း၊
၂။ ခ်ိန္ျခင္း၊တုိင္းတာတတ္ျခင္း၊
၃။ သာလြန္ထက္ျမက္သည္ဟုထင္မွတ္ယူဆတတ္သည့္သေဘာ၇ွိျခင္း အားျဖင့္ မာနသေဘာကုိ သုံးမ်ိဳး နားလည္ႏုိင္သည္။

အဘိဓမၼာအရ သူက သုံးမ်ိဳးကြဲျပားသည္။
၁။ ဟီနမာန = ပစၥည္း၊ ဥစၥာ၊ ပညာ၊ ရာထူးစသည္အားျဖင့္ သူမ်ားထက္နိမ့္က်ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲ၊ ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္စားတာ၊ သူမ်ား ဘာဂရုစုိက္၇မွလဲဟု မွတ္ထင္ယူဆျခင္းမ်ိဳး။ (သိမ္ငယ္စိတ္ျဖင့္ ျပန္ပက္ျခင္း)

၂။ သဒိသမာန =  ပစၥည္း၊ ဥစၥာ၊ ပညာ၊ ရာထူးစသည္အားျဖင့္ သူနဲ႔ကုိယ္နဲ႔ အတူတူပဲ။ ဘာကြာလုိ႔ ဂ၇ုစုိက္ရမွာတုန္းစသည္အားျဖင့္ ဂုဏ္ျပိဳင္ယူဆျခင္းမ်ိဳး။ (ျပိဳင္ဆုိင္မႈျဖင့္ ခ်ိန္ထုိး ဂုဏ္ယူျခင္း)

၃။ ေသယ်မာန =  ပစၥည္း၊ ဥစၥာ၊ ပညာ၊ ရာထူးစသည္အားျဖင့္ သူမ်ားထက္ အကုန္သာတယ္၊ ျမင့္တယ္၊ျမတ္တယ္လုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆျခင္းမ်ိဳး။ (ဘ၀င္ေလဟပ္ျခင္း) (ဘ၀င္ျမင့္ျခင္း)

စိတ္ပညာသေဘာအရ
Inferiority Complex ေခၚ ဟီနမာနသည္ သိမ္ငယ္စိတ္တစ္မ်ိဳးပင္၊ သူသည္ သိမ္ငယ္စိတ္ကုိျဖစ္ေပၚေစတတ္သျဖင့္ မေကာင္းေပ။ ဘ၀တက္လမ္းမ်ား ပိတ္သည္။ ယုတ္ညံ့သည္။

Comparison Complex ေခၚ သဒိသမနာသည္ ႏိႈင္းယွဥ္မႈ၊ ျပိဳင္ဆုိင္မႈသေဘာမ်ားကုိ ျဖစ္ေစသျဖင့္ အျပဳသေဘာမဆန္လွေခ်။ ဆုိက်ိဳးျဖစ္ေစသည္။ ထိုႏႈိင္းယွဥ္မႈေၾကာင့္ သိမ္ငယ္စိတ္သာမဟုတ္ ဘ၀င္ျမင့္စိတ္ကုိလည္း ျဖစ္ေပၚေစတတ္သည္။

Superiority Complex ေခၚ ေသယ်မာနသည္ ဘ၀င္ျမင့္စိတ္ကုိ ေမြးဖြားေပးတတ္သည္။ သူမ်ားကုိ အထင္ေသးတတ္သည္။

ထုိတ၇ားမ်ားသည္ ေလာဘကုိ အေျခတည္၍ ေမြးဖြားရွင္သန္ေနၾကသည္ဟု နားလည္ႏုိင္သည္။

သည္တ၇ားမ်ား မျဖစ္ေအာင္ ေနလုိလွ်င္ ေယာနိေသာမနသိကာရေခၚ ၾကိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ေအာင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ အခါအားေလွ်ာ္စြာ ႏွလုံးသြင္းျခင္း၊ စိတ္ထားျခင္းျဖင့္ ေနသင့္သည္။ ေနမွသာ အကုသုိလ္ကင္းမည္။
ဤမာနတရားမ်ားသည္ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ၊ လူ႕တန္ဖုိးမ်ားကုိ ႏွလုံးသြင္းလြဲမွားစြာ အတၱ ေပတံျဖင့္တုိင္းသျဖင့္ မေကာင္းလွေခ်။ သရုပ္ပ်က္လွသည္။

ကုသိုလ္မာနဟု မ၇ွိေသာ္လည္း ကိုယ့္က်င့္စာရိတၱကုိ ခ်မနင္းမိဖုိ႔ ၊ တန္ဖုိးထားဖုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ဟန္မာနလုိအပ္သည္ဟုဆုိလွ်င္ အျငင္းပြားဖြယ္ျဖစ္မည္ေလာ့၊
ဇာတိ၊ ပုည၊ ဂုဏ္မနာဟူဆုိၾကသည္မဟုတ္ေလာ့။

 က်ဳပ္ေတာ့ က်ဳပ္ကုိယ္က်င့္သိကၡာ အေရာင္းဆုိး မစြန္းထင္းဖုိ႔ မာနရွိေနမည္။ အလကားရ အလကားယူ၊ အလကားလူ မျဖစ္ေအာင္ မာနထားရမည္။ သုိ႔ေသာ္ မလုိလားအပ္ေသာ အထက္ေဖာ္ျပပါ အကုိသိုလ္မာနသုံးမ်ိဳးေတာ့ မရွိေအာင္ ၾကိဳးစားေနမည္။ ကုိယ့္က်င့္တရားမ႑ိဳင္ကုိ ခုိင္ေအာင္လုပ္တာ မာနမဟုတ္ဘူး၊ သီလဟုလည္း ဆုိရာ၏။ သီလမက်ိဳးေအာင္ သတိျဖင့္လည္း ထိန္းရာ၏။ သမာဓိ၊ ပညာျဖင့္လည္း အနားကြပ္၍ သန္႔ရွင္စြာ အလွဆင္ရာ၏။
 မည္သုိ႔ဆုိေစ ေလာကစကား ေလာကေ၀ါဟာရအရ က်ဳပ္မၾကာခဏ မာနၾကီးေနမိသည္။ ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေပ့ါေပ့ါပ်က္ပ်က္ မာနသရုပ္သကန္ကုိ ခဏကြာရွင္းလွ်က္၊ မာနကုိ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ခ၀ါခ်၍ ေနႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္မိသည္။  ။

အသိ အက်င့္ ထာ၀စဥ္ညွိ

သိမွတ္ဖြယ္ရာ သုတေကာက္ခ်က္မ်ားကုိ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ခ်ျပမွ်ေ၀လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အမွန္သိ၊ အမွန္က်င့္ပါ။ မသိရင္ သိေအာင္လုပ္ပါ၊ ျပဳျပင္ျခင္း၊ ညီညႊတ္ျခင္းသည္ အားလုံးအတြက္ ေကာင္း၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အဆုံးအမသာသနာေတာ္ကုိ လုိက္နာက်င့္သုံး ေနထိုင္ၾကေသာ တပည့္သာ၀ကမ်ားတြင္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္

၁။ လူသာမန္မ်ား၊ (အမ်ိဳးသား၊ အမိ်ဳးသမီး)
၂။ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ရွင္သာမေဏမ်ား ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိေၾကာင္း နားလည္ႏုိင္သည္။

((မွတ္ခ်က္။ ။ ရဟန္း သံဃာဟုဆုိရာတြင္ ရဟန္းတစ္ပါးတည္းကုိ သံဃာဟု မေခၚပါ၊ သံဃာဟူသည္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအစုအေပါင္း - - - ေလးပါး၊ ငါးပါးမွသည္ ရာ၊ ေထာင္၊ သိန္းခ်ီေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား အစုအေပါင္းကုိသာ ေခၚဆုိျခင္းျဖစ္သည္။ သံဃာဟူသည္ အစုအေပါင္း၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဂုဏ္ၿဒပ္ကုိ ေခၚဆုိသည္။
ပုဂိဳလ္ႏွင့္သံဃာမကြဲဘဲ သရုပ္အမွန္မသိဘဲ သံဃာ့ထုကုိေ၀ဖန္ ေစာ္ကားလွ်င္ ယခုေရာ ေနာင္အတြက္ပါ ရလဒ္မေကာင္းေခ်။))

ျမတ္စြာဘုရားအဆုံးအမႏွင့္အညီ (ဘုရားေဟာ ၀ိနည္းစည္းကမ္းခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ) ျပဳမူေနထုိင္သူကုိသာလွ်င္ ဗုဒ္ဓဘာသာ၀င္စစ္စစ္ဟုေခၚဆုိသည္။
ထုိသုိ႔ မေန၊ ၀ိနည္းစည္းကမ္းႏွင့္မညီလွ်င္ ဘုရားတပည့္သာ၀ကအမည္ခံရုံသာရွိသည္။
သူေတာ္ေကာင္း ပညာရွိတုိ႔က လက္ခံေသာ တပည့္သာ၀ကမဟုတ္ေခ်။

၀ိနည္းစည္းကမ္းဟုဆုိရာတြင္....
လူသာမန္မ်ားသည္ ခ်မွတ္ထားေသာ လူ႕၀ိနည္းစည္းကမ္းႏွင့္အညီေနထုိင္ႏုိင္ရမည္။
လူ႔၀ိနည္း လူ႔စည္းကမ္းႏွင့္အညီမေနႏုိင္သူသည္ လူေတာ္မဟုတ္သလုိ လူေကာင္းလည္း မျဖစ္ႏုိင္၊
ဘုရားတပည့္သာ၀ကဟုေခၚတြင္ရန္ကား အဘယ္မွာ ျဖစ္ႏုိင္ပါအ့ံနည္း။

(လူ႕၀ိနည္း လူ႔စည္းကမ္းဟူသည္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ၊ ကုိးပါးသီလ၊ (ဆယ္ပါးသီလလည္း ေစာင့္ထိန္းႏုိင္သည္)၊ မိဘက်င့္၀တ္၊ သားသမီးက်င့္၀တ္၊ လင္က်င့္၀တ္၊ မယားက်င့္၀တ္၊ တပည့္က်င့္၀တ္၊ ဆရာက်င့္၀တ္၊ ဒါယကာက်င့္၀တ္စသည့္ က်င့္၀တ္သီလေတာ္မ်ား (သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္ေတာ္လာ က်င့္၀တ္မ်ား)၊ မဂၤလသုတ္ေတာ္လာ မဂၤလာစည္းကမ္းခ်က္မ်ားပင္ျဖစ္သည္၊ ပါ၀င္သည္ဟု နားလည္ထားရမည္။
ထုိစည္းကမ္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အညီ အနည္းဆုံးေနထုိင္ႏုိင္သူျဖစ္ပါမွ ျမတ္စြာဘုရားတပည့္သာ၀က စစ္စစ္ဟုဆုိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

ထုိ႔အျပင္ အဆင့္ျမင့္ ဗုဒ္ဓဘာသာ၀င္ျဖစ္ရန္ကား
ဒါန၊ သီလ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာအလုပ္မ်ားကုိလည္း အရွိအတုိင္း အသိအတုိင္း နည္းမွန္လမ္းမွန္အတုိင္း အျမဲတမ္းက်င့္ၾကံအားထုတ္ေနသူလည္း ျဖစ္ရမည္။

ထုိ႔ထက္ အခ်ဳပ္ဆုိရလွ်င္ ငါးပါးသီလ အျမဲ (လုံး၀) လုံျခဳံႏုိင္ရမည္။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမ်ားကို အမွန္တကယ္ အျမဲအားထုတ္ႏုိင္သူျဖစ္ရမည္။

ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ ရွင္သာမေဏမ်ားသည္လည္း ရဟန္းက်င့္၀တ္၊ သာမေဏက်င့္၀တ္ႏွင့္အညီေနထုိင္မွသာ ရဟန္းစစ္၊ သာမေဏစစ္ဟုနားလည္ႏုိင္သည္။
ရဟန္းက်င့္၀တ္သည္ အက်ဥ္းအားျဖင့္ 227 ပါးရွိသည္။
ထုိ႔တြင္ ပါရာဇိကေလးပါးႏွင့္ သံဃာဒိေသသ္ 13 ပါးဟူ၍ပါရွိသည္။ ၄င္းတုိ႔သည္ အဓိက စည္းကမ္းခ်က္မ်ားဟု ေယဘုယ်နားလည္ႏုိင္သည္။
ထုိ႔တြင္လည္း ပါရာဇိကေလးပါးကုိ လုံ၀ လုံျခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္လွ်င္ ထုိရဟန္းကုိ ရဟန္းစစ္ဟု သတ္မွတ္သည္။ (ဘုရားေဟာက်မ္းစာတြင္ သတ္မွတ္သည္)

ပါရာဇိကေလးပါးဟူသည္မွာ..
၁။ ေမထုန္ကိစၥ လုံး၀ မက်ဳးလြန္ရ (ေမထုန္မမွီ၀ဲရ)။
၂။ ပုိင္ရွင္မေပးေသာ သူတစ္ပါးပစၥည္းဥစၥာကုိ လုံး၀ မခုိးရ။ မယူရ။
၃။ လူသတၱ၀ါ၏ အသက္ကုိ လုံး၀ မသတ္ရ။
၄။ စ်ာန္၊ မဂ္၊ ဖုိလ္တရားမ်ားကုိ အမွန္တကယ္မရရွိ၊ မသိျမင္ပါဘဲလွ်က္ သိျမင္သည္၊ ရရွိသည္ဟု လိမ္ညာ၍ လုံး၀ မေျပာဆုိရ၊
ဤ စည္းကမ္း ေလးပါးမွ တစ္ပါးပါးကုိ က်ဴးလြန္လွ်င္ ရဟန္းေတာ္အျဖစ္မွ ဆုံးရႈံးသည္။ ထုိသူသည္ က်ဴးလြႏ္ဆဲ ခဏတြင္ပင္ ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ေခ်။ လူသာမန္အဆင့္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္။

(အျခားေသာ ၀ိနည္းစည္းကမ္းမ်ားကုိ က်ဴးလြန္မိရုံမွ်ျဖင့္ ရဟန္းမဟုတ္ဟု စြပ္စြဲလွ်င္ မမွန္ကန္ေခ်၊ စြပ္စြဲသူတြင္ အျပစ္မ်ားလွသည္)၊ ရဟန္းက်င့္၀တ္တစ္ပါးတတ္က လူ၊ နတ္ ဦးခုိက္ ပူေဇာ္ထုိက္၏။ ထုိ႔ျပင္ ရဟန္းက်င့္၀တ္ တစ္ပါးခၽြတ္က လူ၊ နတ္မကုိဋ္ ကဲ့ရဲ့ထုိက္၏ဟုလည္း သိမွတ္ရာ၏။ သုိ႔ရာတြင္ အျဖစ္ႏွင့္အပ်က္၊ အေကာင္းႏွင့္အဆုိးကုိသင္ကုိယ္တုိင္ စိစစ္ေရြးခ်ယ္ႏုိင္သည္။
သရုပ္ကြဲ၇န္ အထူးလုိအပ္သည္။ ဘုရားသာသနာမွာ ရွင္၊ ရဟန္းအသြင္ကုိ ရွင္၊ ရဟန္းမ်ားကသာ ေပးစြမ္းႏုိင္သည္။ ဤသြင္ျပင္သည္ပင္ သူေတာ္စိတ္ႏွလုံးကုိ ဖြံ႕ျဖိဳးေစႏုိင္သည္။ ကုသုိလ္ကုိျဖစ္ေစႏုိင္သည္။ ႏွလုံးသြင္း ရႈျမင္မႈ သရုပ္သကန္မွန္ကန္ရန္ အလြန္အေရးၾကီးလွသည္။

ထုိပါရာဇိကေလးပါးကုိ လြန္က်ဴးမႈ အထ ေျမာက္သည္ မေျမာက္သည္ကုိ က်ဴးလြန္သူကာယကံရွင္ကုိယ္တုိင္ ၀န္ခံျခင္း၊
အဆုိပါ ၀န္ခံခ်က္ကုိ စာေပပိဋကတ္ အမွန္တကယ္ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအဖြ႕ဲကသာလွ်င္ ဘုရားေဟာ ၀ိနည္းစည္းကမ္းခ်က္မ်ားႏွင့္ (ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကထားစသည္မ်ား) ေသေသခ်ာခ်ာ ညွိႏႈိင္းေဆာင္ရြက္ၿပီးပါမွ ၀ိနည္းစည္းကမ္းခ်ိဳးေဖာက္သည့္ရဟန္း ပါရာဇိကက် ..မက် (ရဟန္း--ဟုတ္၊ မဟုတ္)ကုိ သံဃာကသာ ဆုံးျဖတ္ပုိင္ခြင့္ရွိသည္။ လူသာမန္မ်ားက စြပ္စြဲဆုံးျဖတ္ခြင့္မရွိေခ်။ (ဘုရားေဟာ ၀ိနည္းစည္းကမ္းတြင္ ထုိသုိ႔ပါရွိသည္)

ရွင္သာမေဏမ်ားတြင္လည္း ၀ိနည္းစည္းကမ္းမ်ားစြာရွိသည္၊ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လိင္ (၁၀) ပါး၊ ဒဏ္ (၁၀)ပါးကုိ ေစာင့္ထိန္းရမည္။ လိင္ (၁၀)ပါးကုိ လုံျခဳံေအာင္ ေစာင့္ႏုိင္လွ်င္ ရွင္သာမေဏမည္ပါသည္။

မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ... သမဏ ရဟန္းအသြင္ကုိ ေဆာင္ႏုိင္ျခင္းသည္ပင္ ၾကည္ညိဳစရာ၊ သူသည္ ဘုရားသာသနာအသြင္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္သူျဖစ္သည္၊ တန္ဖုိးသိသူအတြက္ တန္ဖုိးၾကီးလွသည္။ လူသာမန္တုိ႔ မလုပ္ႏုိင္ေသာ ဘ၀လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ အေပၚယံအားျဖင့္ ရွင္၊ ရဟန္းလုပ္တာ လြယ္သည္ဟုထင္ျမင္ယူဆသူတုိင္း မိမိကုိယ္တုိင္ ရွင္၊ ရဟန္းဘ၀တြင္ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ် ၾကာရွည္ေအာင္ ေနႏုိင္ခဲ့ပါသနည္း၊ မွန္ကန္စြာ ေနႏုိင္မည္ဟုု ခုိင္မာစြာ ယုံၾကည္ေနမႈ မည္မွ်ထိ ေသခ်ာေနပါသနည္းဟူသည္မွာလည္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းလွသည္။

ဗုဒ္ဓဘာသာ၀င္ေယာက်္ားေလးတုိင္း တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေတာ့ အနည္းဆုံး ရွင္၊ ရဟန္းျပဳဖူးၾကသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ရွင္၊ ရဟန္းဘ၀တြင္ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္မ်ား ၾကာရွည္စြာေနထုိင္ႏုိင္မႈမ်ား၊ ပရိယတၱိစာေပယူ၊ ေဟာျပျခင္း၊ ပဋိပတ္အားထုတ္ျခင္းမ်ားကုိ ၾကာရွည္စြာ ျပဳလုပ္ေနထုိင္သူကား အလြန္နည္းပါး၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း၊ ေတြးေတာဖြယ္ေကာင္း၏။

စာရိတၱသတၱိကုိ ထိန္းရန္ကား အလြန္ခက္သည္ကုိ နားလည္ထားသင့္သည္။ စိတ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ေလ့လာသင္ယူျခင္း၊ စိတ္ကုိထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း၊ သာမန္လူ႕ဘ၀ရလဒ္မ်ား၊ လြပ္လပ္မႈမ်ားကုိ ေက်ာ့ခုိင္းစြန္႔ခြါျခင္းစသည့္ စိတၱသုခုမက်င့္စဥ္သည္ကား အခက္ဆုံးပင္မဟုတ္ပါေလာ့။ အေျပာလြယ္ အလုပ္ခက္ဟူသည္မွာ အမွန္ပင္။ ဆင္းရဲျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္းမ်ားသည္ အေၾကာင္းကိစၥရပ္မ်ားစြာတုိ႔တြင္ လူတုိင္းအတြက္ လက္ညွိဳးထုိး အေျဖထုတ္သင့္သည့္ အေျဖမွန္ထြက္ေပါက္တစ္ခုလည္း အျမဲတမ္း မျဖစ္ႏုိင္ေပ။

သတိျပဳသင့္သည္မွာ သူတစ္ပါးကုိ က်င့္၀တ္စည္းကမ္းဆုိင္၇ာအျပစ္အနာအဆာကုိ အပ်က္သေဘာျဖင့္ အျပစ္တစ္ခုေျပာဆုိမည္ဆုိပါက မိမိကို္ယ္တုိင္ လူ႔က်င့္၀တ္စည္းကမ္းတုိင္းကုိ တကယ္ေကာ လိပ္ျပာသန္႔စြာ လုံျခဳံေအာင္ အျမဲေစာင့္ထိန္းေနပါသလားဟုလည္း ဆင္ျခင္သင့္သည္။ အျပဳသေဘာျဖင့္ အမွန္သုိ႔ကား ေဖးမကူညီ ျပဳျပင္သင့္သည္။

ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကုိ အရွိအတုိင္း အမွန္တကယ္သိေသာအခါ လုပ္သင့္တာကုိ တကယ္ လုပ္တတ္လာမည္ျဖစ္ျပီး မလုပ္သင့္တာ၊ မၾကံသင့္တာ၊ မေျပာသင့္တာကုိ မျပဳမူမိ၊ မေတြးမိ၊ မဆုိမိမွာ ေသခ်ာသည္။ သိေအာင္လုပ္သင့္သည္၊ တိတိက်က် အျပည့္အစုံသိမွ ေကာင္းသည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ အလြန္ အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။ အက်င့္မပါေသာ အသိတရားသည္ လုိရာခရီးမေပါက္ေရာက္ႏုိင္ေပ။

ကိုယ္က်င့္တရားဟူသည္ ကုိယ္တုိင္က်င့္ရသည့္တရားျဖစ္သည္။ လူေတာ္ လူေကာင္း လူေကာင္း လူေတာ္ ျဖစ္ရန္ စာရိတၱမ႑ိဳင္ ခုိင္ခံျမင့္မားဖုိ႔ အထူးလုိအပ္သည္။

ရွင္၊ ရဟန္းက်င့္၀တ္မ်ားကုိလည္း လူသာမန္မ်ားက ကြဲကြဲျပားျပား မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ေအာင္ လုပ္ထားသင့္သည္။ မျပည့္စုံေသာ အသိသည္ ေျခခ်ဳပ္မိတတ္သည္။ ရဟန္းႏွင့္လူ၊ ဆရာႏွင့္တကာ အျပန္အလွန္ အျပဳသေဘာေဆာင္ကာ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ရန္ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ယုံၾကည္ရာကုိေတာင္ ကုိယ္ေသခ်ာစြာ မသိနားမလည္လွ်င္ အဘယ္မွာလွ်င္ ယုံၾကည္မႈအထေျမာက္ႏုိင္မည္နည္း၊ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ အားနည္းလွ၏။

ျမတ္စြာဘုရားသာသနာအဆုံးအမေရရွည္တည္တန္႔ ရွင္သန္ရန္အတြက္ မည္သူ႕မွာ အဓိက တာ၀န္ရွိပါသနည္း။ ျမတ္စြာဘုရားအဆုံးအမကုိ ယုံၾကည္လုိက္နာသူတုိင္းမွာ တာ၀န္အျပည့္အ၀ရွိသည္။ တာ၀န္သိလွ်င္ ရွင္၊ ရဟန္းေရာ လူေရာ လူတုိင္းမွာ တာ၀န္ကုိယ္စီ အမွန္တကယ္ရွိသည္ကုိ နားလည္ရာ၏။

တာ၀န္သိမႈ၊ တာ၀န္ယူမႈ၊ တာ၀န္ေက်ပြန္မႈတုိ႔ႏွင့္သာ ပုိသက္ဆုိင္မည္။ ပုဂိဳလ္ကား ပဓာနမဟုတ္တန္ရာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သည္လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားသည္ စိတ္၊ ေစတနာ၊ သဒၵါတရားျဖင့္ ျပဳလုပ္ဖြ႕ဲစည္းထား၍ပင္။

အရာရာမွာ အေကာင္း၊ အဆုိး၊ အတု၊ အစစ္၊ ျဖစ္တည္မႈမ်ားရွိၾကသည္။ သင္ အဘယ္ရႈေထာင့္ကေန ရႈျမင္ယူဆ လုပ္ေဆာင္ပါမည္နည္း။ ေရြးခ်ယ္မႈမွန္ကန္ေအာင္ သင့္မွာ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ရွိသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အသင္းအဖြဲ႔တစ္ခုလုံးသည္ မတူညီေၾကာင္း ေကာင္းစြာသိႏုိင္ရာ၏။ ယင္ေကာင္လုိ အနာကုိ ရွာ၍ အပုပ္ကုိ မစားေလႏွင့္၊ မဖန္တီးေလႏွင့္၊ ပ်ားလုိ အလွအပကုိ ရွာေဖြ၍ ခ်ိဳျမိန္မႈကုိ ဖန္တီးကာ အက်ိဳးျပဳရာသင့္သည္ဟု ရႈျမင္မိသည္။

ရွင္၊ ရဟန္းသည္လည္း ရွင္၊ ရဟန္းက်င့္၀တ္ႏွင့္တာ၀န္ကုိ ေက်ပြန္သင့္သည္၊ လူသာမန္မ်ားသည္လည္း လူ႔၀ိနည္းက်င့္၀တ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ ျပဳမူသင့္သည္။ ဒါမွ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညီမွ်ကာ သာယာလွပမည္။ နိဂုံးေကာက္ခ်က္တုိင္းသည္ အျမဲတမ္း မွန္ကန္ေသာ အေျဖရလဒ္တစ္ခု မျဖစ္ႏုိင္။

တတ္သိဟန္ေယာင္၀ါး ဆရာလုပ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ လယ္တီဆရာေတာ္က ဤကဲ့သုိ႔ ဆုံးမခဲ့ဖူးပါသည္။

တစ္ပုိင္းေၾကာင္ က်က္စာရရုံႏွင့္၊ ခက္ပါလွ သေဘာဥာဏ္၊ ထက္မာန အေျပာသန္တယ္၊ ေဒါသမာန္ ထူပြါး၊ ေစာဒက တုဖက္လာလွ်င္၊ သူ႔ထက္ငါ ျငင္းတဲ့လူစား။

ဘုရားေဟာ ျမတ္ဓမၼခန္ကုိ၊ တတ္ေလဟန္ေယာင္ဝါး၊ ပရမတ္ျပန္ အေၾကာင္သမားေတြတုိ႔၊ ေထာင္လႊားၾက သူ႔ထက္ငါ၊ အသိဥာဏ္ တစ္ထြာေလာက္ကယ္ႏွင့္၊ ညွာမေထာက္ ေဟာတတ္လွပါ။

ပရိသတ္ ေထာမနာေအာင္၊ ေစာဒနာ-ဥာဏ္အေကာက္ေတြႏွင့္၊ ကန္အေၾကာက္ အတင္းမေရွာင္၊ ျငင္းၾကလူ႔ေဘာင္၊

ပိဋကတ္ အစြယ္ေထာင္လွ်င္၊ အပါယ္ေဘာင္ ဆင္းရလိမ့္ေလး။

(မုံရြာၿမိဳ႔၊ ေက်းဇူးရွင္လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)

What Sīla (Morality) Means

        

Morality, according to Oxford Dictionary, is concerned with character. It is connected with the disposition or with distinction between right and wrong. Morality is related to character or conduct considered as good or evil; ethical; conformed to or directed towards right; virtuous. Thus morality seems to imply socially approved conduct, virtue or good character. It also refers to ‘Standard of human behavior determined either subjectively or objectively and based what is considered ethically right or wrong1.

The word morality has been derived from the Latin word ‘Mores’ which means the custom or habit or the way of life. The word ‘ethics’ has been derived from the Greek words ‘ethike’ and ‘ethos’ meaning custom, habitual conduct, usage and character. Sometimes, the word ethics is used synonymously with morality.2 There are various terms related to morality. ‘Moral sense’ refers to the power of distinguishing between right and wrong or sense dealing with regulation of human conduct. ‘Moral courage’ means the courage to encounter contempt rather than abandon right course. ‘Moral law’ refers to those requirements to which right conduct must conform. ‘Morality good’ implies virtuous as regards general conduct. ‘Moral philosophy’ is the same thing as ethics. ‘Ethics or moral philosophy is that branch of philosophy that is concerned with what is morally good and bad, right and wrong. Its central concern is the double task:

                        (1) Of meta-ethics, of analyzing the meaning and nature of the normative moral elements in man’s actions, thought and language and of the methods of supporting moral judgments.

                        (2) And of normative ethics such as evaluating these elements and methods by developing criteria for justifying rules and judgments of good and right and presenting, analyzing and appraising them.1

In the Theravada Buddhist perspective, morality is nothing but controlling physical actions and verbal actions and it is the highest and noblest thing in the world. 

                                                           The Moral Code

                      According to the above definition of morality and ethics and their derivatives, we can see the moral codes in the following way.

                            (1) Morality and ethics are concepts related to human conduct and character.

                        (2) They refer to a set of ‘virtues’ more or less of universal nature and valued as such by most persons and carrying the implications of ‘good’ as opposed to ‘bad’. It is with reference to these virtues that the conduct of human beings is evaluated and judged. This gives birth to a moral code of conduct.

                        (3) They refer to a mode of behavior approved by the society as ‘right’ and ‘desirable’ as against their opposite and disapproved by the society as ‘wrong’ and ‘undesirable’. This gives birth to a manual of social ethics. The moral code and social ethics are based on a philosophical frame normally borrowed from some religion which justifies the elements incorporated in the moral code and social ethics.

                        (4) The moral codes as well as social ethics are enforced through social pressure and personal persuasion and not by the law of the land.

                               The logical concomitants of moral code and social ethics are very noteworthy facts. The moral codes of conduct and social ethics point to a way of moral and ethical life which human beings are expected to emulate and adopt in their own life. The family, the society, and other social institutions are supposed to support the whole system of moral code and social ethics and persuade as well as pressurize the individual to know, understand, accept, adopt and imbibe in himself the prescribed moral code and the social ethics. The social harmony, the economic prosperity and the individual happiness depend upon the nature of the moral code, the sincerity of the implementing agencies and the support which the social institutions provide to the implementing agencies. 

                      The Buddhist moral system lays its stress on the universal norms that are constant, apply to everyone and do not conflict with human nature. What is noteworthy is the middle path that avoids both the extremes of outright pursuit of worldly desires and the practice of severe discipline of self mortification followed by ascetics. 

References---

1 Encyclopedia of Britanica, vol. VII P.11

2 Machazie John S. A Manual of Ethics., Oxford uni. Press 1964. P.1 

1 Encyclopedia of Britanica, Vol. III p. 976-977 

အတၱကုိထုဆစ္ၾကည့္ျခင္း

သူ……

သူ႔ေၾကးမုံ…..သူ႔စာမ်က္ႏွာ…လွပလုိ႔ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာ၊

အျမင္မွန္ဆုိ ပကတိမွန္ထက္ကုိ မွန္ေနတယ္။

ပရဟိတအက်ိဳး သူသယ္ပုိးပုံက

ေဗာဓိသတၱ၀ေတာင္ လက္ေျမွာက္လုိ႔ အရႈံးေပးရေတာ့မလုိလုိ--။

သူ ---

သူ႔ဘ၀…..သူ႔စိတ္ထား….ျမင့္ျမတ္-လင္းလက္ လုိက္ပုံက-----

ေကာင္ကင္ထက္ျမင့္တဲ့ ၾကယ္စင္၊

လမင္းလုိျဖဴစင္၊ ေငြေရာင္ထက္ ေတာက္ပကာ ရႊင္လန္း၊

သမုဒၵရာထက္ နက္ရႈိင္းက်ယ္၀န္းလုိ႔ ႏွင္းပြင့္ေလးလုိ လွပေ၀ဆာေန---။

သူ……

သူ႔အျမင္--သူ႔အေတြး----သန္႔ရွင္းလုိ႔ခုိင္ျမဲ…..

မြန္ျမတ္တဲ့သူ႔အဓိဌာန္….ကမၻာၾကီးကုိကာကြယ္ ..စၾကာ၀ဠာကုိ ၀န္းရံ၇င္း……

ျငိမ္းေရးဗိသုကာ--ပညာေရႊအုိး…ကုိယ္က်င့္တရားမ႑ိဳင္ေတြနဲ႔

တရားမွ်မႈေတြ စုိးမုိးေစမယ္..။

သူ…..

သူ႔ပညာ---သူ႔အျမင္ေတြနဲ႔ ေလာကကုိ အလင္းေပး--ေမတၱာေတြျဖန္႔ေ၀ကာ ၇ွင္သန္မယ္--၊

သူ႔သမုိင္းတံခြန္ကုိ--ေကာင္ကင္က ၾကယ္စင္ေတြေတာင္ ေမာ့ၾကည့္ေစရမယ္…၊

ဒါေပမယ့္…လွပလုိ႔ ရွင္သန္..အျမင့္ျမတ္ဆုံး..သူ႔သရုပ္အမွန္က--

ေျခာက္ေသြးေနတဲ့…သဲကႏၱာရသစ္ပင္ --လွလွပပ ကိ ံဖလ အဆိပ္သီး --။

သူ…သူတုိ႔…

ငါ...ငါတုိ႔ စတဲ့

အမည္နာမ..ပညတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္…

ရွင္သန္ေနတဲ့ အတၱအလွ..အတၱသုခုမေတြ က်ိဳးပဲ့သြားမေလမလားလုိ႔…

မေရရာတဲ့..စုုိးထိတ္မႈေတြနဲ႔-ဆက္လက္-ထုဆစ္ဖုိ႔ မ၀ံ့မရဲေတာ့ပါဘူး..

ဒါလည္းပဲ အတၱတစ္ခုေလလား…..

ယုံၾကည္ရာ အမွန္တရားလား

ကမၻာၾကီးကေျပာတယ္----

ငါရွိလုိ႔သာ သတၱ၀ါေတြ ေဆာက္တည္ရာတစ္ခုရၾကတာပါတဲ့။

ေနမင္းၾကီးက ရုတ္တရက္ထ ေပါက္ကြဲတယ္----

ငါသာအလင္းေရာင္မေပးရင္

မင္းတုိ႔ေတြ ရွင္သန္ခြင့္ဘယ္လုိရႏုိင္မလဲတဲ့။

လမင္းၾကီးက မဲ့ျပဳံးျပဳံးကာ ဆုိျပန္တယ္----

ငါရဲ့ ေအးျမရိပ္ေၾကာင့္ပဲ မင္းတုိ႔ေတြ ေအးခ်မ္းစြာေမွးစက္ခြင့္ရေနၾကတာပါကြာ-တဲ့။

ပန္းကေလးက သစၥာဆုိတယ္---

ငါမရွိရင္ ဒီကမၻာမွာ အလွတရားေတြ ပုပ္သုိးသြားႏုိင္တယ္တ့ဲ။

ငွက္ကေလးေတြက တိုးတုိးေလးဆုိျပန္တယ္---

ငါ့ရဲ့သံစဥ္ေတြေၾကာင့္ ဒီကမၻာက သာယာခ်ိဳျမ ျငိမ္းခ်မ္းလွတာေတြ၊

ဂီတဖန္တီးရွင္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဖန္တီးရွင္ဆုိတာ ငါတုိ႔ပဲဆုိတာေတြကုိ သူတုိ႔-- သူတုိ႔သိပုံမေပၚဘူးတဲ့။

သမုဒၵရာၾကီးက စီးဆင္းဆဲ မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ ရင္နင့္စြာဖြင့္ဟတယ္----

ငါသာမရွိရင္ မင္းတုိ႔ေတြ ဘယ္လုိရွင္သန္ေနထုိင္ၾကမလဲတဲ့။

သစၥာေတြကုိယ္စီနဲ႔ အမွန္တရားေတြကုိ ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကတာ

သူတုိ႔ေတြလား--ငါတုိ႔ေတြလား--အမည္နာမမ၇ွိတဲ့ ပညတ္တရားေတြေၾကာင့္လား--?

အမွန္တရားေတြ ပုပ္သုိးလုိ႔--

ေႏြးေထြးတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ --မွ်တတဲ့ လြပ္လပ္မႈေတြ------ေတြ--

မၾကာခဏ---ေဘာင္ခတ္ခံေနရတာ-ဟာ---

လူ႔ အတၱေတြေၾကာင့္လား---?

ဒါမွမဟုတ္

အမွန္တရားေတြက အတၱကုိ စက္ဆုပ္သြားၾကတာလား---?

အမွန္သစၥာတရားေတြဟာ စကားလုံးေတြရဲ့ ေဘာင္ခတ္မႈကုိ ခံလုိက္ရလုိ႔

သူ႔ရဲ့ျငိမ္းေအးမႈ သႏၱရသေတြေတာ့ မေပ်ာက္ကြယ္ေလာက္ဘူး---။ ။

ယုံၾကည္ရာ အမွန္တရား--လား ?--?

?- - -- - -?

သင့္ရဲ့ကမၻာ၊ လင္းလက္ျဖာေစ-

ပန္းလွမ်ိဳးစုံ၊ ဖြင့္ဖူးငုံတုိ႔၊

ေန႔ညမျပတ္၊ စာဖတ္-မွတ္လုိ႔၊

သိျမင္ပညာ၊ ျပည့္၀ရွာေလာ့။

စာေပျမတ္ႏုိး၊ ဆင့္ကာပ်ိဳးဖုိ႔၊

စာေကာင္းေပမြန္၊ ဖတ္မွတ္မွန္မွ၊

ေတြးခ်ိန္႔ခ်ိန္တတ္၊ ျပဳျပင္တတ္၏။

စာေပအမ်ား၊ ဖတ္ပါမ်ားလည္း၊

ဆင္ျခင္ဥာဏ္ဓား၊ တုံးမ်ားသြားရင္၊

စာကလူကုိ၊ ဖတ္ကာဆုိလိမ့္။

ျပဳျပင္ဆႏၵ၊ ရွိကာမွ်ျဖင့္၊

စာကုိမသိ၊ စာေပညွိမူ၊

မုိက္မဲေနာင္တ၊ ရတတ္စြ၏။

မွား-မွန္ျမင္သိ၊ ပညာရွိဖုိ႔၊

အသိအက်င့္၊ ခ်ိန္ခြင္ဆင့္ရင္း၊

သင့္ရဲ့ကမၻာ၊ လင္းလက္ျဖာေစ--။၊