ကမၻာၾကီးကေျပာတယ္----
ငါရွိလုိ႔သာ သတၱ၀ါေတြ ေဆာက္တည္ရာတစ္ခုရၾကတာပါတဲ့။
ေနမင္းၾကီးက ရုတ္တရက္ထ ေပါက္ကြဲတယ္----
ငါသာအလင္းေရာင္မေပးရင္
မင္းတုိ႔ေတြ ရွင္သန္ခြင့္ဘယ္လုိရႏုိင္မလဲတဲ့။
လမင္းၾကီးက မဲ့ျပဳံးျပဳံးကာ ဆုိျပန္တယ္----
ငါရဲ့ ေအးျမရိပ္ေၾကာင့္ပဲ မင္းတုိ႔ေတြ ေအးခ်မ္းစြာေမွးစက္ခြင့္ရေနၾကတာပါကြာ-တဲ့။
ပန္းကေလးက သစၥာဆုိတယ္---
ငါမရွိရင္ ဒီကမၻာမွာ အလွတရားေတြ ပုပ္သုိးသြားႏုိင္တယ္တ့ဲ။
ငွက္ကေလးေတြက တိုးတုိးေလးဆုိျပန္တယ္---
ငါ့ရဲ့သံစဥ္ေတြေၾကာင့္ ဒီကမၻာက သာယာခ်ိဳျမ ျငိမ္းခ်မ္းလွတာေတြ၊
ဂီတဖန္တီးရွင္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဖန္တီးရွင္ဆုိတာ ငါတုိ႔ပဲဆုိတာေတြကုိ သူတုိ႔-- သူတုိ႔သိပုံမေပၚဘူးတဲ့။
သမုဒၵရာၾကီးက စီးဆင္းဆဲ မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ ရင္နင့္စြာဖြင့္ဟတယ္----
ငါသာမရွိရင္ မင္းတုိ႔ေတြ ဘယ္လုိရွင္သန္ေနထုိင္ၾကမလဲတဲ့။
သစၥာေတြကုိယ္စီနဲ႔ အမွန္တရားေတြကုိ ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကတာ
သူတုိ႔ေတြလား--ငါတုိ႔ေတြလား--အမည္နာမမ၇ွိတဲ့ ပညတ္တရားေတြေၾကာင့္လား--?
ေႏြးေထြးတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ --မွ်တတဲ့ လြပ္လပ္မႈေတြ------ေတြ--
မၾကာခဏ---ေဘာင္ခတ္ခံေနရတာ-ဟာ---
လူ႔ အတၱေတြေၾကာင့္လား---?
ဒါမွမဟုတ္
အမွန္တရားေတြက အတၱကုိ စက္ဆုပ္သြားၾကတာလား---?
အမွန္သစၥာတရားေတြဟာ စကားလုံးေတြရဲ့ ေဘာင္ခတ္မႈကုိ ခံလုိက္ရလုိ႔
သူ႔ရဲ့ျငိမ္းေအးမႈ သႏၱရသေတြေတာ့ မေပ်ာက္ကြယ္ေလာက္ဘူး---။ ။
ယုံၾကည္ရာ အမွန္တရား--လား ?--?
?- - -- - -?
0 comments:
Post a Comment