ဟားဖစ္ဇ္ဟာ အာဖရိကက ေ၇ာင့္ရဲ့တင္းတိမ္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ လယ္သမား တစ္ေယာက္။ သူကေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေလ၊ ဘာလုိ႔ဆုိ သူက ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္းတတ္တာကုိး။ သူက ေ၇ာင့္ရဲ တင္းတိမ္တတ္တာေပ့ါ၊ ဘာေၾကာင့္ဆုိ သူက ေပ်ာ္ေနလုိ႔ေလ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ပညာရွိတစ္ေယာက္ သူ႔ဆီကုိေ၇ာက္လာျပီး စိန္ေတြရဲ့ ဂုဏ္သတၱိနဲ႔ စြမ္းအင္ေတြအေၾကာင္းကုိ သူ႔ကုိေျပာျပလုိက္ေလရဲ့။ ပညာရွိေျပာတာက---ခင္ဗ်ားမွာ လက္မအရြယ္ စိန္တစ္ပြင့္သာရွိမယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ားေလ ကုိယ္ပုိင္ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ေတာင္ ၀ယ္ႏုိင္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ့ လက္သီးဆုပ္အရြယ္ စိန္တစ္လုံးသာရွိလုိ႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ ကုိယ္ပုိင္ႏုိင္ငံေတာင္ ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ေသးတယ္ဗ်ာ--တဲ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ပညာရွိကလည္း ျပန္ထြက္သြားတာေပ့ါ။ အဲဒီညမွာ ဟားဖစ္ဇ္တစ္ေယာက္ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူမေပ်ာ္ႏုိင္၊မေရာင့္ရဲႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူကမွ မေရာင့္ရဲႏုိင္ေတာ့တာ သူမေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေပ့ါ၊ သူမေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ့တာဟာ သူက မေရာင့္ရဲမတင္းတိမ္ႏုိင္ေတ့ာလုိ႔ေလ။
ေနာက္ေန႔မနက္ ဟားဖစ္ဇ္တစ္ေယာက္ သူ႕လယ္ယာေျမကုိေရာင္းကာ မိသားစုကုိ ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္ႏုိင္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ေတြကုိ ျပဳလုပ္ျပီးေတာ့ စိန္ရွာပုံေတာ္ခရီးကုိ စတင္ေတာ့တာေပ့ါ။ အာဖရိကတစ္၀ွမ္းလုံး လုိက္လံရွာေဖြတာ ဘာတစ္ခုမွကုိ မေတြ႔ရပါဘူး။ ဥေရာပတုိက္တစ္ေလွ်ာက္ လုိက္လံရွာေဖြျပန္လည္း စိန္ေလးတစ္ပြင့္မွ်ပင့္ မေတြ႔ႏုိင္ရွာဘူး။ စပိန္ကုိေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာ ကုိယ္ေရာ စိတ္ပါႏြမ္းလွ်တဲ့အျပင္ ေငြေၾကးေတြပါ ကုန္ခမ္းသြားရွာျပီ။ သူခမ်ာ စိတ္ပ်က္အားငယ္လြန္းလုိ႔ ဘာစီလုိနာျမစ္ထဲကုိ ခုန္ခ်ကာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဆုံးစီရင္သြားပါေလရဲ့။
ေနာက္ေၾကာင္းကုိျပန္ၾကည့္ရေအာင္--- သူ႔လယ္ေျမကုိ ၀ယ္ထားလုိက္တဲ့ သူက လယ္ယာေျမတစ္ေလွ်ာက္ စီးဆင္းေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ ကုလားအုတ္ေတြကုိ ေရးခ်ိဳးေပးေနတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ နံနက္ခင္းရဲ့ေနေရာင္ျခည္ေတြက ေက်ာက္တစ္လုံးေပၚထိုးလုိက္တာ သက္တံေရာင္လုိ အေရာင္ေတြျဖာလက္လုိ႔ထြက္သြားတယ္။ ဒီေက်ာက္တုံးကုိ ဧည့္ခန္းမွာထားရင္ ၾကည့္ေကာင္းမယ္လုိ႔ သူက စဥ္းစားမိတယ္။ ေက်ာက္တုံးေလးကုိ ေကာက္ကူျပီး သူ႔ရဲ့ အေပၚရုံအ၀တ္ပုိင္းေလးေပၚမွာ တင္ထားလုိက္တယ္။ အဲဒီေန႔လယ္ခင္းမွာပဲ ပညာရွိက ေရာက္လာေတာ့ အေရာင္လက္ေနတဲ့ ေက်ာက္တုံးကုိ ျမင္ပါေလေရာ။ ’’ဟားဖစ္ဇ္တစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္ျပီလားဗ်ာ’’လုိ႔ သူကေမးလုိက္တယ္။ ပုိင္ရွင္သစ္က ’’မေရာက္ေသးပါဘူးဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေမးရတာတုန္းလုိ႔’’ ျပန္ေျပာတာေပ့ါ။ ပညာရွိက ’’-ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အဲဒီဥစၥာက စိန္တစ္လုံးျဖစ္ေနလုိ႔ေပ့ါဗ်ာ၊ စိန္ကုိျမင္ရင္ေတာ့ စိန္မွန္း မွတ္မိတာေပ့ါ-’’-လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ’’မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါက ေက်ာက္တုံးတစ္တုံးပါ၊ က်ဳပ္ စမ္းေခ်ာင္းက ေကာက္လာတာ။ လာေလ၊ က်ဳပ္လုိက္ျပေပးမယ္၊ အမ်ားၾကီးကုိ ရွိေသးတယ္’’ လုိ႔ ပုိင္ရွင္က ေျပာျပန္တယ္။ သူတုိ႔သြားျပီး နမူနာ တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ေကာက္ယူကာ စစ္ေဆးေလ့လာၾကည့္ဖုိ႔ ေပးလုိက္ၾကတယ္။ သိပ္ေသခ်ာတာေပ့ါ၊ ေက်ာက္တုံး ေတြဟာ စိန္တုံးေတြျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလယ္ယာေျမဟာ စိန္ေၾကာေတြနဲ႔ တကယ္ ဖုံးလႊမ္းျပည့္လွ်ံလုိ႔ေနတယ္ ဆုိတာကုိ သူတုိ႔ေတြ႔ရွိလုိက္ၾကတယ္။
ဒီပုံျပင္ရဲ့ ကုိယ္က်င့္တရားက ဘာေတြလဲ--
ဒီမွာ ကုိယ္က်င့္တရားေျခာက္ခု ရွိတယ္။
၁။ က်ဳပ္တုိ႔သေဘာထား မွန္ကန္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔အားလုံး စိန္ေျမျပင္တစ္ခြင္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကပါလားဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ အခြင့္အေရးဆုိတာ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ့ ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာတင္ အျမဲတမ္းရွိေနတာပါ။ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္ေနရာကုိမွ သြားေနစရာမလုိပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔လုပ္ရမွာက အဲဒါကုိ အသိအမွတ္ ျပဳလက္ခံတတ္ဖုိ႔ပဲေလ။
၂။ ျမက္ခင္းေလးေတြဟာ အျခားတစ္ဖက္မွာ ပုိမုိစိမ္းေနတယ္လုိ႔ အျမဲလုိလုိ ထင္ရတတ္တယ္။
၃။ က်ဴပ္တုိ႔ အျခားတစ္ဖက္က ျမက္ခင္းျပင္ကုိ ၾကည့္ေနတုန္းမွာ က်ဳပ္တုိ႔ဖက္က ျမက္ခင္းျပင္ကုိ ၾကည့္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ သူတုိ႔က က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔အတူတကြ ေနရာေတြကုိ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားဖုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေလာက္တယ္။
၄။ အခြင့္အလမ္းကုိ အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံရမွန္း မသိတတ္တဲ့သူေတြဟာ အခြင့္အလမ္းက တံခါးေခါက္ေနတာကုိ ဆူညံပါတယ္ဆုိျပီး ညည္းညဴေနတတ္ၾကတယ္။
၅။ အခြင့္အလမ္းေတြဆုိတာ ေရာက္လာတုန္းကကထက္ ထြက္ခြါသြားတဲ့အခါမွာ အခြင့္အလမ္းေတြကုိ အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံရတာ ပုိမုိလြယ္ကူတတ္ပါတယ္။
၆။ အခြင့္အေရးဆုိတာ တစ္ၾကိမ္သာ တံခါးေခါက္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုဟာ ပုိေကာင္းရင္ ေကာင္းမယ္ သုိ႔မဟုတ္ ပုိဆုိးရင္လည္းဆုိးသြားမယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ပုံစံတည္းေတာ့ လုံး၀မဟုတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ မွန္ကန္တဲ့အခ်ိန္မွာ မွန္ကန္တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ခ်မွတ္ႏုိင္ဖုိ႔ အသက္တမွ် အေရးပါလွပါတယ္။ အခ်ိန္မွန္မဟုတ္တဲ့ (လြဲမွားေနတဲ့) ကာလမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုဟာ မွားယြင္းတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ။
Shiv Khera ရဲ့ Acres of Diamonds ကုိ ခံစားျပန္ဆုိထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ။
0 comments:
Post a Comment