ထာ၀ရ ေဆးခါးတစ္ခြက္ျဖစ္မွာ ငါစုိးေနမိတယ္

လူသားဟာ လူပီသရတယ္တဲ့ ဖတ္ဖူး၊ မွတ္ဖူးတာ၊

ငါဟာ လူသား ငါတကယ္လူပီသပါရဲ့လား၊

င့ါအေတြးက ငါ့သစၥာတရားအတြက္ မ်က္ႏွာလြဲခ်င္ေနသလုိလုိ၊

ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနတဲ့အေတြး စာသားမ်ားက၊

ငါ့ကုိ ေရွးဆက္ဖုိ႔အားေပးရင္း ျပန္လည္ေျခာက္လွန္႔ေနၾကျပီလား။

လူဆုိတာ ခံစားနားလည္တတ္ရတယ္တဲ့ ယုံၾကည္လုိ႔ နားလည္ခဲ့ဖူးတာ၊

ငါဟာ လူသား ငါ့ယုံၾကည္မႈေတြ ခံစားမႈအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းေနၾကျပီလား၊

ယုံၾကည္ခံစားမႈ လႈိဏ္္ဂူထဲမွာ ဘ၀ရဲ့တန္းဖုိးတရားေတြ ပိတ္မိေနသလုိလုိ၊

ယထာဘူတ မွန္ကန္မႈဟူသမွ် ခ်ျပရဲတဲ့သတၱိ ဆိတ္သုဥ္းလုိ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီလား၊

ေရွ႕ဆက္ေတြးဖုိ႔ အင္အားေတြက အမွား-အမွန္သံသရာထဲမွာ ဒူးေထာက္ေနၾကျပီ။

မာန္ဟုန္ကုိတင္း ယုံၾကည္မႈတက္က်မ္းေတြကုိ ကုိးကြယ္ရင္း ေရွးသုိ႔ခ်ီတက္ဆဲ၊

မီွတြယ္ရာမဲ့ ဇြဲလုံ႔လ တစ္ခါတေလ ငါ့အတြက္ အနိစၥမျမဲဘူးလုိ႔ ဆုိရေတာ့မလုိလုိ၊

ငါဟာ လူသား ငါဟာ ဖန္သားျပင္တစ္ခုလုိ တစ္ခါတေလ ေၾကကြဲလုိ႔ က်ိဳးပဲ့ကာ ကြဲရွတတ္တယ္၊

ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လား၊ အားေပးလုိ႔ေဖးမမႈလား-- လူသားေတြ ဘ၀မွာ လုိအပ္တယ္ဆုိတာ၊

ခ်ိဳျမိန္မႈဘ၀ရသ ခံစားနားလည္ခြင့္မရေပမယ့္ နားလည္တတ္ဖုိ႔ ငါသင္ယူလုိက္နာေနမိတယ္။

လူသားဆုိတာ ဘ၀မွာ မွ်ေ၀ခံစားလုိ႔ ခဏတာမွီခုိခြင့္ျဖစ္ျဖစ္လုိအပ္တယ္တဲ့ ဖတ္မိလုိ႔ သိခြင့္ရခဲ့တာ၊

ဥေပကၡာသင္ခန္းစာနဲ႔ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာမဲ့တဲ့ ဘ၀ရဲ့နားခုိရာ ငါရွာေဖြဖုိ႔ မေတာင့္တခ်င္ပါဘူး၊

ငုိမဲ့မဲ့ သည္မ်က္၀န္း ကႏၱာရလြင္ျပင္လမ္းမ်ားလုိ၊

တင္ထားတဲ့စိတ္ဓာတ္အင္းအားေတြ ေပ်ာ္၀င္ေတာ့မည့္ေရခဲေခ်ာင္းတစ္ခုလုိ၊

လမ္းတစ္၀က္မွာ င့ါပန္းတုိင္က အိမ္မက္ဆုိးလုိ ေျခာက္လွန္႔လုိ႔ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနျပီလား။

လူ႔ဘ၀ဟာ ခ်ိဳျမိန္ဒုကၡေတြေၾကာင့္ ရသေတြစုံတယ္၊ လူ႔ဘ၀ဟာ ရခဲလွတယ္၊

ဘ၀နိဂုံးမွာ လုိအပ္ေနတာက စိန္ပုလဲေမတၱာနဲ႔ ေဒၚလာမႊမ္းထုံထားတဲ့ ဘြ႕ဲထူး ဂုဏ္ျဒပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊

ရုိးသားတဲ့ေမတၱာေတြ၊ မွီခုိရာပခုံးေတြ၊ ရုိးစင္းတဲ့အျပဳံးေတြ၊ နားလည္လုိ႔မွ်ေ၀မႈေတြ---ေတြ----ေတြ၊

ငါဟာ လူသား ငါေရးခ်အန္ထုတ္မိတာ ငါ့ဘ၀ရဲ့ ခါးသက္သက္ရသေတြမ်ားလား၊

ယစ္မူးမူး၀ုိးတ၀ါး ယုံၾကည္မႈတေစၦမ်ားေျခာက္လွန႔္လို႔ ရွင္သန္ခြင့္ ခဏတာ သည္လူ႔ဘ၀အိပ္မက္ေတြ

ထာ၀ရ ေဆးခါးတစ္ခြက္ျဖစ္မွာ ငါစုိးေနမိတယ္--။ ။